Από τις 11 Μαΐου 2009 παρουσιάζεται η έκθεση της Κατερίνας Κοκκινάκη "2008-2000" στον εκθεσιακό χώρο της Ραψωδίας Τσιρογιάννη 3 στη Θεσσαλονίκη. Μέσα από την προσωπική της διαδρομή η ζωγράφος, διαπραγματεύεται την αλήθεια και την αυθεντικότητα μεταλλαγμένη, σύμφωνα με το δικό της γλωσσικό ιδίωμα. Ιδίωμα που βασίστηκε στην έρευνα, επεξεργασία και εφαρμογή ενδυναμωμένο μέσα από αντιθετικές συζεύξεις, «παιδικών» προσώπων δοσμένων με ανοίκειες παραμορφώσεις.
Στα έργα της καθιστά εμφανείς τους απρόσκοπτους πειραματισμούς, διαμορφώνοντας ένα δυναμικό λεξιλόγιο, με άρτια ανεπτυγμένες εκφραστικές δυνατότητες, εσωτερική συνοχή και αμεσότητα. Την απασχολούν θέματα προσδιορισμού ρόλων και ταυτότητας της γυναίκας στην σύγχρονη κοινωνία διαπραγματευόμενα μέσα από μία ενδελεχή ερευνά συσχετισμών, ομόφυλων και ετερόφυλων σχέσεων, μέσα απ την έκπτωση του ήθους και τη φθορά του χρόνου.
Η αναζήτησή της εντοπίζεται στην ανθρώπινη μορφή, με πορτρέτα διαπραγματευόμενα μέσα σε μία δυσάρεστη ατμόσφαιρα φθοράς, δυσμορφίας, της ανθρώπινης μορφής. Τα σώματα στροβιλίζονται και ασφυκτιούν μέσα σε ένα δισδιάστατο χώρο-φόντο που προσδιορίζεται αμυδρά ή και διαλύεται μετατοπίζοντας το θέμα σε μία πιο εσωτερική διάσταση πραγμάτων. Με ειρωνικό περιεκτικό περιπαικτικό σχόλιο, εμπαίζει και χλευάζει, ενεργοποιώντας μηχανισμούς πολυσχιδούς ανάγνωσης και ταύτισης. Άχρονες χωρίς ηλικία μορφές συμπυκνωμένης έντασης, παιδιά μικρομέγαλα σαν παραμορφωμένες καρικατούρες με αποτυπωμένα πάνω τους την φθορά της έκπτωσης του ήθους, τα ίχνη του χρόνου. Τα αποτυπώνει ως αποτέλεσμα ψυχοσωματικής φθοράς που καθρεπτίζεται μέσω της παραμόρφωσης στις μορφές και στα πρόσωπα, που παραπέμπουν σε ιδιότητες του πορτρέτου του Ντόριαν Γκρέυ. Αλλοιωμένα χαρακτηριστικά αποδομένα με τραχύτητα, διαγράφουν μια εικόνα, στοχεύοντας στην συναισθηματική αποτύπωση της αλήθειας της, με έναν βαθύ αισθητικό συμβολισμό, υποκειμενισμό και ενδοστρέφεια.
Με αριστοτεχνική χρήση του φωτός μορφοποιεί τις εικόνες-οράματα και μέσα από εσωτερικό διάλογο τα μετουσιώνει σε έργο. Μορφές και σώματα σχεδόν αυτόφωτα εντασσόμενα σε μια ατμόσφαιρα που συνθέτουν η καθαρότητα και η διαύγεια της ακουαρέλας, συνδυάζονται αριστοτεχνικά με ένα χρωματικό παροξυσμό που όμως της δίνει αφορμή να αναδείξει τις χρωματικές της αρετές και τον ιδιότυπο χειρισμό του φωτός. Ο χώρος-φόντο άχρονος, δισδιάστατος αυτοακυρώνεται, δίνοντας μέσα από την αντιθετική σύζευξη, έμφαση στις μορφές και στις μεταξύ τους σχέσεις. Οι μορφές αναδύονται απ΄ αυτόν ακέραιες, ως ένας ειρωνικός υπαινιγμός ενάντια στην αντίθετη πραγματικότητα υπαινισσόμενη τον κόσμο των αληθειών.
Αναστολές, συρρικνώσεις μορφές, σχηματίζοντας κόμβους της συμβολοποίησης, μετασχηματίζονται στην σύνταξη της φαντασίας στη διαπλοκή μεταξύ εσωτερικής και εξωτερικής πραγματικότητας χρόνος βιώνεται ως μια καντιανή μορφή συνειδητής εμπειρίας αποτυπωμένος ως μορφή γήρανσης.
Οι θελκτικές χρωματικές διαφάνειες της ακουαρέλας της και οι εκκωφαντικές της χρωματικές αξίες, σχηματοποίηση των όγκων με την αποφυγή της απόδοσης λεπτομερειών, η ευγένεια και εσωτερικότητα των χρωμάτων, όχι μόνο δεν απειλούν την αλήθεια της σύνθεσης, αλλά της προσδίδουν μέσω της απλότητας των όγκων, της ισορροπημένης οργάνωσης της ζωγραφικής της διατύπωσης, της ποιότητας του σχεδίου, και της καθαρότητας των φωτεινών χρωματικών επιφανειών, γνησιότητα και εσωτερική συνοχή.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου