Γράφει η ΜΑΡΚΕΛΑ ΑΛΕΞΙΟΥ
Μπορούν οι κινηματογραφιστές της Μέσης Ανατολής να αποστασιοποιηθούν από την πολιτική κατάσταση; Υπάρχει αλήθεια στο σινεμά; Αυτό ήταν το σημείο αναφοράς και το μείζον ερώτημα της ανοιχτής συζήτησης με θέμα «Διάσπαση και ενότητα»: Ο κινηματογράφος στη Μέση Ανατολή που έλαβε χώρα την Τρίτη 18 Νοεμβρίου στην αίθουσα Σταύρος Τορνές στο πλαίσιο του 49ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.
«Οι εξουσίες χωρίζουν τους ανθρώπους, ορίζουν ποιοι είναι οι εχθροί τους, τους παρέχουν τα φονικά μέσα και γίνονται εν τέλει αντίπαλοι τους. Η εξουσία είναι ακριβώς αυτό που ορίζει και η ετυμολογία της , έξω δηλαδή από την ουσία», υποστήριξε από τη φιλοσοφική του σκοπιά ο καθηγητής Ιστορίας στο τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του ΑΠΘ Dr. Hassan Badaway. Συνέχισε λέγοντας πως « η αλήθεια είναι κάτι διαφορετικό από την πραγματικότητα. Η αλήθεια της Μέσης Ανατολής συνάδει με την άποψη ότι υπάρχει ένας Θεός, μία φυλή ένας άνθρωπος. Και το σινεμά ακριβώς έρχεται να ανατρέψει την απεικόνιση του κατεστημένου και να περάσει στην προβολή του ανθρώπου πέρα από το χρώμα, τη φυλή και το δόγμα». Είναι ουσιαστικά ένας αγώνας ακροτήτων, ανάμεσα στην πίστη και την απιστία, στο δογματισμό και στον αδογματισμό.
Από την πλευρά της η σκηνοθέτις της ταινίας Salt of this sea , Annemarie Jacir(φωτογραφία), ανέφερε ότι δουλεύει με βάση το ένστικτό της για να κάνει ταινίες που αφορούν τον κόσμο. «Νιώθω χρέος απέναντι στην πραγματικότητα που βιώνουν οι άνθρωποι στη Γάζα, που δεν έχουν ρεύμα και νερό , που πεθαίνουν από την πείνα», τόνισε η Jaric, η οποία βιώνει ακόμη εμπειρίες προσφυγιάς..
Παρούσα στο αφιέρωμα για τον Κινηματογράφο στη Μέση Ανατολή ήταν και η Κύπρος. Για τον σκηνοθέτη της ταινίας «Ακάμας», Πανίκκο Χρυσάνθου, η Κύπρος είναι μια μικρογραφία της Μέσης Ανατολής, όπου η σύγκρουση ήταν αποτέλεσμα του φανατισμού, του εθνικισμού και της ανθρώπινης φιλοδοξίας. « Είναι σκληρό να κάνεις ταινίες που αγγίζουν ταμπού. Σε μια κοινωνία όπου υπάρχει πολιτικό πάθος το να κάνεις κριτική και να μιλάς για ειρήνη προκαλεί εχθρότητες». Δεν είναι και ότι πιο εύκολο ο Τουρκοκύπριος Ομέρης να παλεύει ενάντια στον παραλογισμό του εθνικισμού, να προσπαθεί να τον τσακίσει, για να διατηρήσει τη σχέση του με την Ελληνοκύπρια αγαπημένη του..
«Δεν ξέρω τι είναι η πραγματική αλήθεια. Πιστεύω ότι η κριτική ξεκινά από την προσωπική μου υποκειμενική οπτική γωνία» , σημείωσε ο Ισραηλινός κριτικός κινηματογράφου Dan Fainaru όταν ρωτήθηκε για το κατά πόσον η κριτική του επηρεάζεται από την πολιτική κατάσταση.
«Σημείο αφετηρίας για μια ταινία είναι η υποκειμενική αντίληψη της πραγματικότητας που έχει ο καθένας μας». Ο Ισραηλινός παραγωγός υποστήριξε ότι δεν θα έκανε κάτι που θεωρεί απαράδεκτο και τόνισε ότι βάζει όρια στη δουλειά του.
Η φωτογραφία είναι του Βασίλη Βερβερίδη και της Motionteam και υπάγεται σε καθεστώς copyright
Μπορούν οι κινηματογραφιστές της Μέσης Ανατολής να αποστασιοποιηθούν από την πολιτική κατάσταση; Υπάρχει αλήθεια στο σινεμά; Αυτό ήταν το σημείο αναφοράς και το μείζον ερώτημα της ανοιχτής συζήτησης με θέμα «Διάσπαση και ενότητα»: Ο κινηματογράφος στη Μέση Ανατολή που έλαβε χώρα την Τρίτη 18 Νοεμβρίου στην αίθουσα Σταύρος Τορνές στο πλαίσιο του 49ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.
«Οι εξουσίες χωρίζουν τους ανθρώπους, ορίζουν ποιοι είναι οι εχθροί τους, τους παρέχουν τα φονικά μέσα και γίνονται εν τέλει αντίπαλοι τους. Η εξουσία είναι ακριβώς αυτό που ορίζει και η ετυμολογία της , έξω δηλαδή από την ουσία», υποστήριξε από τη φιλοσοφική του σκοπιά ο καθηγητής Ιστορίας στο τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του ΑΠΘ Dr. Hassan Badaway. Συνέχισε λέγοντας πως « η αλήθεια είναι κάτι διαφορετικό από την πραγματικότητα. Η αλήθεια της Μέσης Ανατολής συνάδει με την άποψη ότι υπάρχει ένας Θεός, μία φυλή ένας άνθρωπος. Και το σινεμά ακριβώς έρχεται να ανατρέψει την απεικόνιση του κατεστημένου και να περάσει στην προβολή του ανθρώπου πέρα από το χρώμα, τη φυλή και το δόγμα». Είναι ουσιαστικά ένας αγώνας ακροτήτων, ανάμεσα στην πίστη και την απιστία, στο δογματισμό και στον αδογματισμό.
Από την πλευρά της η σκηνοθέτις της ταινίας Salt of this sea , Annemarie Jacir(φωτογραφία), ανέφερε ότι δουλεύει με βάση το ένστικτό της για να κάνει ταινίες που αφορούν τον κόσμο. «Νιώθω χρέος απέναντι στην πραγματικότητα που βιώνουν οι άνθρωποι στη Γάζα, που δεν έχουν ρεύμα και νερό , που πεθαίνουν από την πείνα», τόνισε η Jaric, η οποία βιώνει ακόμη εμπειρίες προσφυγιάς..
Παρούσα στο αφιέρωμα για τον Κινηματογράφο στη Μέση Ανατολή ήταν και η Κύπρος. Για τον σκηνοθέτη της ταινίας «Ακάμας», Πανίκκο Χρυσάνθου, η Κύπρος είναι μια μικρογραφία της Μέσης Ανατολής, όπου η σύγκρουση ήταν αποτέλεσμα του φανατισμού, του εθνικισμού και της ανθρώπινης φιλοδοξίας. « Είναι σκληρό να κάνεις ταινίες που αγγίζουν ταμπού. Σε μια κοινωνία όπου υπάρχει πολιτικό πάθος το να κάνεις κριτική και να μιλάς για ειρήνη προκαλεί εχθρότητες». Δεν είναι και ότι πιο εύκολο ο Τουρκοκύπριος Ομέρης να παλεύει ενάντια στον παραλογισμό του εθνικισμού, να προσπαθεί να τον τσακίσει, για να διατηρήσει τη σχέση του με την Ελληνοκύπρια αγαπημένη του..
«Δεν ξέρω τι είναι η πραγματική αλήθεια. Πιστεύω ότι η κριτική ξεκινά από την προσωπική μου υποκειμενική οπτική γωνία» , σημείωσε ο Ισραηλινός κριτικός κινηματογράφου Dan Fainaru όταν ρωτήθηκε για το κατά πόσον η κριτική του επηρεάζεται από την πολιτική κατάσταση.
«Σημείο αφετηρίας για μια ταινία είναι η υποκειμενική αντίληψη της πραγματικότητας που έχει ο καθένας μας». Ο Ισραηλινός παραγωγός υποστήριξε ότι δεν θα έκανε κάτι που θεωρεί απαράδεκτο και τόνισε ότι βάζει όρια στη δουλειά του.
Η φωτογραφία είναι του Βασίλη Βερβερίδη και της Motionteam και υπάγεται σε καθεστώς copyright
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου