Καλό ταξίδι “βασίλισσα”…

“Θα τραγουδήσει για βασιλιάδες και βασίλισσες” είχε πει ο πατέρας της μικρής, τότε, Αρίθα, ο αιδεσιμότατος Φράνκλιν… “Και για… προέδρους”, είχε προσθέσει εκείνη, στον κολοφώνα της δόξας της, σε μια συνέντευξή της. Δυστυχώς, η Αρίθα Φράνκλιν, η βασίλισσα της σόουλ, δεν είναι πια εδώ…

Έφυγε χθες, 16 Αυγούστου. Είχε τραγουδήσει, όμως, για τον Τζίμι Κάρτερ, τον Μπιλ Κλίντον, για τη βασίλισσα Ελισάβετ, στην κηδεία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, ήταν προσωπική φίλη του Μπαράκ Ομπάμα… Είχε τιμηθει΄με το ανώτατο μετάλλιο που απονέμουν οι ΗΠΑ σε πολίτες (το 2005). Είχε κερδίσει 18 Γκράμι. Μπήκε, ως πρώτη γυναίκα, στο Ροκ Εν Ρολ Χολ οφ Φέιμ (το 1987)…

Η Αρίθα Φράνκλιν γεννήθηκε στο Μέμφις του Τενεσί στις… 25 Μαρτίου 1942. Μεγάλωσε στο Ντιτρόιτ. Έχασε τη μητέρα της προτού κλείσει τα 10 της χρόνια. Ο πατέρας της, ο αιδεσιμότατος Φράνκλιν, ήταν γνωστός για την απίστευτη φωνή του αλλά και ως γόης της εποχής με αδυναμία στις γυναίκες. Η Αρίθα γρήγορα μπήκε στη χορωδία της εκκλησίας αλλά οι δυνατότητές της την οδήγησαν πρώτα στην Columbia και μετά στην Atlantic.

Για όσους αναρωτιούνται για πιο λόγο δεν έδινε συναυλίες εκτός ΗΠΑ, ο λόγος είναι απλός: Φοβόταν τα αεροπλάνα…

Μητέρα τεσσάρων γιων, έκανε τον πρώτο και τον δεύτερο γιο της σε πάρα πολύ μικρή ηλικία, η Φράνκλιν παντρεύτηκε δύο φορές.

Από το 2010 και έπειτα, αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα υγείας (αγαπούσε το κάπνισμα και το ποτό) που την οδήγησαν να ακυρώσει συναυλίες της και να απέχει από δημόσιες εμφανίσεις.

Το τελευταίο διάστημα νοσηλευόταν στο σπίτι της στο Ντιτρόιτ έχοντας γύρω της την οικογένειά της, φίλους και θαυμαστές της.

Δε θα ξεχάσω ποτέ, όταν, εκεί στο 1980, 1979, στον εξώστη του “Αριστοτέλειον”, έβλεπα το “Οι Ατσίδες με τα Μπλε” (ο ελληνικός τίτλος για το υπέροχο Blues Brothers). Στη σκηνή στο φαστφουντάδικο, που ο Τζέικ κι ο Έλγουντ προσπαθούν να πείσουν τον κιθαρίστα της Μπάντας να κάνει την περίφημη περιοδεία, με το που φαίνεται ότι πείθεται, η Αρίθα Φράνκλιν, η βασίλισσα, εμφανίζεται από την κουζίνα, με τα ροζ πασουμάκια της, τη λερωμένη ποδιά της και τραγουδάει, με εκείνη τη θεϊκή φωνή, το Θινκ… Είχα καρφωθεί στην οθόνη… Το βαριεστημένο χορευτικό, που έδειχνε όλη τη ρουτίνα, έσπαγε στις κορώνες της. Της έβγαινε τόσο εύκολα…

Ας θυμηθούμε (πώς να ξεχάσουμε άλλωστε) την υπέροχη φωνή της…